Ma’alto

‘Ido d-Ma’alto of het feest van de ten Tempelopneming van Christus is een feest dat binnen de Syrisch-orthodoxe Kerk elk jaar wordt gevierd op 2 februari. Het feest is een van de acht Feesten van de Heer (‘Ide Moronoye, ܥܺܐܕ̈ܶܐ ܡܳܪ̈ܳܢܳܝܶܐ) en herinnert ons aan de gebeurtenissen die beschreven staan in Lukas 2:22-32.

Volgens de oudtestamentische reinheidsvoorschriften (Leviticus 12:1-8) was een moeder na de geboorte van een jongen 40 dagen onrein en na de geboorte van een meisje 80 dagen. Wanneer de periode van de reiniging was verstreken, dan moest een moeder – of ze nu van een zoon of van een dochter bevallen was – een eenjarige ram als brandoffer aanbieden en een jonge duif als reinigingsoffer.

Nu was de tijd aangebroken dat ook Maria, de Moeder Gods, zich volgens deze wet van Mozes zich rein moest laten verklaren. Jezus werd aldus naar Jeruzalem gebracht om Hem aan de Heer aan te bieden. Als Maria en Jozef met Jezus de Tempelhof betreden, herkent de oude Simeon in het kindje niemand minder dan de Messias, de Gezalfde die God zou sturen om zijn volk Israël tezamen met alle volkeren der aarde te verlossen. De volgende qolo, die tijdens deze bijzondere dag wordt gezongen, vat in enkele regels de gebeurtenissen uit Lukas 2:22-32 samen:

ܡܳܪܳܐ ܕܕܶܒ̈ܚܶܐ ܠܗܰܝܟܠܳܐ ܣܠܶܩ ܐܰܝܟ ܢܳܡܽܘܣܳܐ܆ ܥܰܡ ܬܪܶܝܢ ܦܰܪ̈ܽܘܓܶܐ ܕܝܰܘ̈ܢܶܐ܆ ܕܕܶܒܚܳܐ ܢܩܰܪܶܒ ܠܰܐܕܽܘܢܰܝ. ܩܰܒܠܶܗ ܫܶܡܥܽܘܢ ܥܰܠ ܕܪ̈ܳܥܰܘܗ̱ܝ܆ ܘܫܰܪܺܝ ܡܦܺܝܣ ܠܶܗ ܟܰܕ ܐܳܡܰܪ܆ ܫܪܺܝ ܡܳܪܝ ܠܥܰܒܕܳܟ ܒܰܫܠܳܡܳܐ: ܕܗܳܐ ܚ̈ܙܰܝ ܥܰܝ̈ܢܰܝ ܠܰܚܢܳܢܳܟ܆ ܘܰܠܦܽܘܪܩܳܢܳܟ ܩܰܕܺܝܫܳܐ܆ ܕܛܰܝܶܒܬ ܒܦܰܪܨܽܘܦ ܐܶܡ̈ܘܳܬܳܐ܀

Moro d-debḥe l-hayklo sleq ak nomuso, ‘am trēn faruge d-yawne, d-debḥe nqareb l-Adonay. qableh Šem‘un ‘al dro‘aw, w-šari mfis leh kad omar: šri Mor l-‘abdok ba-šlomo, d-ho ḥzay ‘aynay la-ḥnonok wa-l-furqonok qadišo, d-ṭayebt b-farṣuf emwoto.

“De Heer van de offers ging op naar de Tempel, zoals de Wet voorschreef, samen met twee jonge duiven, om ze als offer op te dragen aan de Heer Adonay. Simeon nam Hem in zijn armen en richtte dit verzoek tot Hem: ‘Laat, Heer, uw dienaar in vrede gaan, want zie: mijn ogen hebben uw ontferming en heilige verlossing aanschouwd, die u hebt klaargemaakt ten overstaan van de naties.”

Wie is Simeon?
Het Nieuwe Testament beschrijft Simeon als een rechtvaardige en Godvrezende man. Hem was een Goddelijke openbaring gegeven door de Heilige Geest, dat hij de dood niet zou zien, voordat hij Jezus zou zien. Hoewel het Nieuwe Testament ons verder niet veel vertelt over Simeon, lezen wij in de liturgische teksten, waaronder in de Fenqitho, de reden waarom Simeon deze openbaring kreeg. Op een dag, ver voor de geboorte van Jezus, was Simeon de Heilige Schrift aan het vertalen. Over één zin verwonderde Simeon zich:

Zie de maagd zal zwanger worden. Zij zal een Zoon baren en Hem de naam Immanuel geven. – Jesaja 7: 14

Simeon’s twijfel was aanleiding voor hem om het woord “maagd” aan te passen in “vrouw”. Hoe kon een maagd immers zwanger worden? Diezelfde twijfel zorgde vervolgens ook voor de hierboven genoemde Goddelijke openbaring door de Heilige Geest: hij zou niet komen te overlijden, voordat hij Jezus in levende lijve zou zien. Nadat Simeon dan eindelijk Jezus zag, nam hij Hem in zijn armen, loofde God en smeekte de Heer om hem in vrede te laten gaan.

Herdenking in de Kerk
Tijdens deze bijzondere dienst wordt een processie (dawra) gehouden, waarbij de priester het heilige Kruis liggend in zijn armen vasthoudt gewikkeld in een doek. Dit symboliseert de gebeurtenis dat Simeon Jezus in zijn armen nam. Een speciale gelegenheid is er ook voor het zegenen van de kaarsen. De brandende kaarsen, die de gelovigen tijdens de dienst vasthouden, symboliseren het Licht (Christus) dat Simeon zag.

Wij wensen iedereen die de naam Simon of Shem’un draagt, een gezegend feest en naamdag toe!